Maria

Mam 34 lata. Przez całe życie moja rodzina ratowała zwierzęta: zbierali je na ulicach, w lesie, na autostradzie. Teraz wywiozłam kotkę z Ukrainy, którą znalazłam 7 lat temu na podwórku jako kociaka, a moi rodzice mają w domu 2 koty, z których jeden jest niepełnosprawny. Od dzieciństwa uczono mnie dbać o zwierzęta, dbać o nie i kochać je. Obecnie pracuję online jako grafik i fotograf, opiekuję się kotką, a w poprzednich miesiącach (od marca do lipca) mieszkałam z koleżanką i opiekowałam się jej Amstaffem: bawiłam się z nim, karmiłam, spacerowałam podwórkiem prywatnego domu.

Kiedy miałam 8 lat mama zauważyła moje zainteresowanie kotami i dała mi pierwszą książkę o felinologii, zaczęła zabierać mnie na kocie wystawy. Niestety w tym czasie na Ukrainie nie było takiego wydziału, a ja nie chciałam być weterynarzem, zawsze bardziej interesowało mnie zachowanie i psychologia zwierząt. Potem zostałam harcerzem i studiowałam koty do specjalizacji, a później sama uczyłam tego przedmiotu. Kiedy znalazłam swoją kotkę na ulicy, zauważyłam problemy psychologiczne, zbadałam przyczyny za pomocą konsultacji, specjalistycznych filmów i książek, dostosowałam swój styl życia i dietę kotki, i byłam w stanie pomóc jej stać się spokojniejszą i szczęśliwszą.

W wieku 25 lat studiowałam przedmiot „Bioetyka w szkolnictwie wyższym” na Lwowskim Uniwersytecie Weterynaryjnym (przedmiot ten pozwala uczyć dzieci szkół średnich zasad etycznego traktowania zwierząt), niestety dyplom zaginął podczas przeprowadzki.

Jak widać zwierzęta zawsze były dla mnie interesujące i ważne, bardzo je kocham. Posiadam dość szeroką wiedzę akademicką i praktyczną z zakresu trzymania kotów, psychologii i cech behawioralnych.