Są różne grupy sygnałów: stresu, grożące, dodają sobie otuchy, zażegnające konflikt, szczęścią, uspokajające. Czytając mowę ciała psa należy przyglądać się wszystkim elementom, które wchodzą w daną sytuację. 

• uszy 
• zmrużenie oczu 
• czy widać białkówkę czy nie 
• pysk – czy widać same zęby, czy może zęby i dziąsła
• ustawienie głowy – bokiem, przodem, spuszczona czy podniesiona 
• naprężenie ciała – wymaga wprawy, żeby zobaczyć napięcie mięśni psa  
• ogon – ustawienie względem kręgosłupa:

• merdając bardziej w prawo – psy pokazują zadowolenie, lub kiedy zauważają psy, z którymi chcą się bawić 
• merdając bardziej w lewo – kiedy mają przed sobą kogoś od kogo chcą się oddalić (psa, czy osoby) 
• kręgosłup – wyznacza emocje – im ogon jest wyżej tym te emocje są silniejsze na plus; im niżej mam ogon tym bardziej się boję, ale też mogę wtedy zareagować agresją i się bronić. Ogon i głowa muszą mówić to samo, jeżeli ogon i głowa mówią co innego, to zapewne mamy do czynienia z konfliktem popędów, ale o tym w dalszej części artykułu.

Sygnały uspokajające zostały wypracowane przez psy, aby pokazywać ludziom, zwierzętom, innym obiektom, swoje emocje związane z pojawieniem czegoś w ich najbliższym otoczeniu. Te sygnały mają swoje stopnie natężenia, np. warczenie – jest bardzo silnym sygnałem, ale ostrzegawczy – pies mówi nam, że jest mu tak źle w danej sytuacji i nie umie sobie w niej poradzić, że jak dalej będziemy go zmuszać do czegoś to może ugryźć. Jest to zachowanie obronne, a nie agresywne. Jednak zanim pies sięgnie po warczenie  daje nam wiele innych sygnałów, których możemy nie dostrzegać (oblizanie się z góry na dół, marszczenie nosa). Gdy te delikatnie sygnały są ignorowane pies uczy się, że nie ma sensu ich pokazywać, bo na nie nie reagujemy i od razu przechodzi do tych silniejszych, właśnie jak warczenie.  

Warto wiedzieć, że psy, które uczone są awersyjnymi metodami – szkoleniem siłowym – nie pokazują delikatnych sygnałów, od razu sięgają po bardzo mocne. 

Poniżej przykładowe postawy, które każdy opiekun powinien rozpoznawać. 

Postawa neutralna (wyjściowa)

• Rozluźnienie szczęki, swobodnie opuszczony ogon, luźne powieki.
• Pies jest spokojny, zrelaksowany.
  

Postawa imponująca 

• Następuje po zauważeniu czegoś, zainteresowaniu się czymś. 
• Wyprostowany ogon, postawione sztywno uszy, lekko nastroszona sierść. 
• Głowa bliżej łopatek mówi “ja jestem ważny”. 
• Wtedy zazwyczaj drugi pies daje pozycje poddańczą, ale jest to samowolne i delikatne. Niestety opiekunowie mają tendencję do ściągania psa, czym zmuszają go do bycia w takiej pozycji. Jeżeli dwa psy przyjmują taką pozycję to może się to przerodzić w konflikt.

Zaproszenie do zabawy

• Charakterystyczny radosny uskok w celu zachęcenia do zabawy, do towarzystwa, w celu powitania się.
• Może też występować w roli flirtru, załagodzenia sytuacja (jedna z metod przetrwania). 
• Grzbiet wygięty, głowa nisko, ale powyżej kręgosłupa, tył w górze, ogon wysoko machający, rozluźniona, otwarta szczęka 
• Nie należy mylić tego, z sytuacją, gdy pies wysyła podobnie wyglądające sygnały w celu odsunięcia, odstraszenia drugiego psa. Wtedy możemy zaobserwować podobną postawę ciała, ale będą to mocne uderzenia przednimi łapami o powierzchnię przy napiętym ciele. 

Postawa grożąca o dużej intensywności 

• Ogon całkowicie sztywny, piloerekcja na karku, lub na całej długości kręgosłupa.
• Bardzo mocno pomarszczony pysk, odsłonięte zęby i dziąsła. 
• Uszy podane do tyłu, lub radary nastawione na obiekt i zazwyczaj oznacza to, że pies jest gotowy do ataku.
• Łapy tylne nisko gotowe do skoku. 

Postawa grożąca o średniej intensywności 

• Głowa jest do przodu – to tak jakbyśmy my wyciągali rękę w geście “stop nie podchodź bliżej”, tej pozycji często towarzyszy warczenie.

Postawa grożąca o małej intensywności 

• Ogon mówi “to jest dla mnie duży dyskomfort”, głowa to takie typowe patrzenie spod byka. 
• Pies marszczy brwi, ma zamknięty pysk, uszy już się kładą. 

Postawa agresywna – w formie ofensywnej 

• Pies dąży do kontaktu z bodźcem, chce go zdystansować (np. obrona zasobów).
• Nakierowana sylwetka do przodu, ogon sztywny do góry, uszy skierowane do przodu, szczerzenie się, żuchwa jest zaciśnięta.

Postawa agresywna – w formie defensywnej 

• Jest skutkiem strachu.
• Pies szczerzy zęby i wygląda groźnie – mimo że sam czuje się zagrożony.
• Bardzo silne podkulanie ogona i przygarbiona postawa. 
• Silnie unika kontaktu wzrokowego.

Postawa T 

• Postawa dominująca – nie należy ją łączyć z agresją. 
• Kiedy relacja nie jest dobra, a grupa nie jest zgrana może się wytworzyć hierarchia liniowa.
• Pies, który kładzie głowę przejmuje inicjatywę. 

Pozycja poddańcza 

• Ogon chowa genitalia, pies pokazuje brzuch, przednie łapy na ziemi gotowe do wstania.
• Jak pies daje taki sygnał to drugi pies powinien odpuścić. 
• Jeżeli mamy/znamy psa, który tak się zachowuje, np. po adopcji, gdy do niego podchodzimy musimy go zostawić. 
• Ten pies mówi “błagam cię oddal się ode mnie” – jeżeli tego nie wyłapiemy to robimy psu bardzo dużą krzywdę. 

Postawa uległa 

• Pies czuje dyskomfort w danej sytuacji, nie chce być w tej sytuacji i próbuje ją złagodzić.
• Pokazuje sygnały uspokajające i sygnały stresu – podnoszenie łapy, układanie uszy, podkulanie ogona, odwracanie głowy, sztywna sylwetka.

Pozycja lękliwa 

• Głowa jest wysoko, nad kręgosłupem. 
• Tył nam pokazuje “boję się, to jest dla mnie straszna sytuacja, nie wiem co z niej wynika”.
• Jeżeli nasz pies to robi, to nie dotykamy psa, ale stajemy razem z nim i dajemy mu do zrozumienia że ma swoją szajkę, że jesteśmy z nim w jednej linii.

Pozycja hitowa 

• Tak się witają psy, które są niepewne swojego człowieka, czyli nigdy nie wiedzą co się wydarzy lub z którymi bawiono się w ostry sposób – tarmoszenie za uszy, unieruchomienie głowy, łopatek.
• Ten pies się boi, bo nigdy nie wie czego się może spodziewać, 
• Jeżeli coś takiego widzimy to nie możemy wzmacniać takiej postawy, nie dotykamy takiego psa. 

Możemy zaobserwować także miks zachowań w jednej sytuacji – konflikt popędów. Należy to wszystko odnosić do konkretnej sytuacji i analizować jako całość. 

Przykłady konfliktów popędów:

• Zachowania ambiwalentne – sprzeczne ze sobą 
  • strach i ciekawość → konflikt popędów → boi, ale jest ciekawy → podchodzi i ucieka 
  • strach i agresja → konflikt popędów → szczekanie, warczenie i uciekanie 
• Zachowania przeniesione 
  • strach i agresja → konflikt popędów → przeniesienie agresji na słabszego osobnika → np. York mija się z duży psem, chce mu powiedzieć “ej odejdź” → nastąpi przeniesienie tej agresji z tego dużego psa np. na nogi właściciela, zupełnie gdzie indziej, albo jak idziemy z dwoma Yorkami, to one mogą zacząć się gryźć między sobą, może to się też objawiać autoagresją 
• Zachowania przerzutowe 
  • strach i ciekawość → konflikt popędów → zachowania higieniczne