Czym jest Pupilmed?

Pupilmed to platforma, która podobnie jak Petsy powstała w odpowiedzi na bardzo realny problem – uzyskanie szybkiej i sprawnej pomocy  dla pupila. Portal umożliwia umówienie wizyty domowego weterynarza oraz porady online z behawiorystą, dietetykiem i lekarzem weterynarii.

Dzięki Pupilmed dostęp do najlepszych specjalistów weterynaryjnych jest zawsze pod łapą! W dowolnym miejscu i o dowolnej porze – nawet w weekendy i święta.

Na platformie znajduje się ponad 20 zaufanych specjalistów ze średnim doświadczeniem zawodowym około 8 lat, co gwarantuje możliwość umówienia konsultacji w ciągu jednego dnia, a często nawet w ciągu godziny.

Jak to działa w Petsy?

Proste jak… raz, dwa, trzy!

Dzięki temu, że cały proces jest dokumentowany to jako właściciel zwierzaka możesz w prosty i szybki sposób uzyskać od petsittera dostęp do wszystkich informacji i w razie potrzeby kontynuować leczenie pupila już po swoim powrocie!

Korzyści dla użytkowników Petsy

Właścicielom pupili daje ona jeszcze większe poczucie bezpieczeństwa i spokoju podczas powierzania ich ukochanego zwierzaka petsitterowi. Problemy takie jak kłopoty z trawieniem, niespodziewana alergia, czy ukąszenie przez owada to zdarzenia losowe, na które nikt nie ma wpływu. Nie można jednak ich ignorować. Dzięki wsparciu Pupilmed petsitterzy mogą reagować natychmiastowo, nie ponosząc przy tym żadnych kosztów.

Petsitterzy natomiast otrzymują kolejne wsparcie i narzędzie, które nie tylko pozytywnie wpłynie na ich profesjonalizm, ale również sprawi, że będą czuli się pewniej i bezpieczniej, dbając o czyjegoś członka rodziny.

Podsumowanie

Od zawsze w Petsy wyznajemy zasadę “lepiej zapobiegać niż leczyć”. W tym przypadku życzymy sobie, wszystkim Klientom i petsitterom, żeby umawianych wizyt weterynaryjnych było jak najmniej, ale mając świadomość, że w razie nagłego wypadku specjaliści Pupilmed będą na wyciągnięcie ręki, mamy poczucie naprawdę dużego spokoju!

Artykuł Współpraca Petsy z Pupilmed – dobro zwierząt stawiamy zawsze na pierwszym miejscu! pochodzi z serwisu Petsy.

Gdzie żyją kleszcze?

Kleszcz pospolity to niewielkich rozmiarów pająkopodobny pasożyt. Wbrew obiegowej opinii, kleszcze nie spadają na swoje ofiary z drzew, a czyhają na nie na czubkach traw. Można się z nimi zetknąć wszędzie, gdzie rośnie bujna roślinność, nie tylko w lesie. Idealnymi siedliskami dla kleszczy są także parki miejskie, osiedlowe zagajniki, przydomowe ogródki, a nawet (!) piwnice.

Jak wygląda kleszcz?

W zależności od stadium rozwoju i płci, wygląd kleszcza jest inny. Samica kleszcza, posiada czerwony grzbiet i brązową tarczkę.

Kleszcze pospolite mają również wyraźnie wyodrębniony hypostom – aparat gębowy, na którym znajdują się haczyki.

żródło: ebiocare.pl/kleszcze

Samce są dla ssaków niegroźne, ponieważ gnieżdżą się na nosicielach wyłącznie w celu kopulacji z samicą. Pozostałe trzy – larwa, nimfa i samica są pasożytami żywiącymi się krwią swoich ofiar.

Kleszcze wykrywają potencjalnego żywiciela za pomocą organu zmysłowego umieszczonego na stopach I pary nóg. ,,Polując” reagują na wibracje, zapach, stężenie dwutlenku węgla i ciepło ciała potencjalnej ofiary.

Cykl życia kleszcza

źródło: https://5krokowdozdrowia.pl/co-powinnismy-wiedziec-o-kleszczach/

W okresie jesieni i zimy kleszcze zapadają w letarg i budzą się wiosną. Wtedy samice wyruszają na łowy – znajdują żywiciela, którym przeważnie jest duży ssak – kot, pies, nierzadko człowiek. W czerwcu samica składa jaja – średnio od 3 do 5 tysięcy.

Z jaj wykluwają się larwy (o wielkości ułamka milimetra), które żerują przez 2-3 dni na małych ssakach (myszy, nornice). Po zakończeniu żeru, larwy przechodzą wylinkę do stadium nimfy kleszcza.

Nimfy kleszcza bytują się przez 4-6 dni na większych ssakach, po czym przechodzą ostatnią wylinkę do postaci dorosłego osobnika.

Dorosłe samice żerują na dużych ssakach przed 5-14 dni. Rok później, w czerwcu, samica jest gotowa do złożenia jaj. Cykl jej życia zamyka śmierć z wycieńczenia.

Kiedy kleszcze są aktywne?

Kleszcze są najbardziej aktywne od godzin porannych do południa oraz między 16:00 do zmierzchu. Swój żer rozpoczynają kiedy temperatura gleby osiąga 5-7 st. C, a więc najaktywniejsze są wiosną i jesienią w porze przedpołudniowej i przedwieczornej.

Szczyt występowania kleszczy przypada na okresy od marca do czerwca oraz od sierpnia do października.

Skąd mam wiedzieć czy mój pies złapał kleszcza?

Kleszcz wbity w ciało psa przypomina spłaszczoną brodawkę. Przy bliższych oględzinach da się zauważyć wystające po bokach cztery pary odnóży.

źródło: iStock

Jeżeli pies miał kleszcza, który został wyciągnięty, to ślad na skórze może mieć różne postacie:

• strupka
• guzka
• czerwonego znamienia

Rana po wkłuciu kleszcza może być obrzęknięta, ale jeśli pajęczak nie był nosicielem patogenów, ślad znika zwykle po kilku dniach.

Gdzie u psa szukać kleszcza?

Kleszcze najczęściej żerują w miejscach na ciele, gdzie skóra jest najcieńsza, mogą to być:

• pachy i pachwiny,
• okolice pyska,
• małżowiny uszne,
• między palcami, poduszkami łap,
• w okolicy sromu i odbytu

W gruczołach ślinowych kleszcze produkują specjalną substancję, która ma działanie znieczulające, działa hamująco na krzepnięcie krwi oraz “cementuje” hypostom w skórze. Dzięki temu kleszcz niezauważony może pożywiać się w skórze żywiciela przez wiele dni.

Jakie choroby przenoszą kleszcze?

Borelioza

Szacuje się, że około 30% kleszczy w Polsce jest nosicielami krętka borelii, wywołującego boreliozę1. Objawy najczęściej pojawiają się po kilku tygodniach lub miesiącach (2-5 miesięcy) od zarażenia. Zaliczamy do nich gorączkę, powiększenie węzłów chłonnych oraz kłębuszkowe zapalenie nerek. U psów choroba najczęściej przyjmuje postać ostrego wielostawowego zapalenia, co objawia się niesymetryczną kulawizną, a także spadkiem apetytu i osłabieniem. Choroba może przyjmować także charakter nawrotowy. Postać nerwowa boreliozy jest dość rzadko spotykana u psów.

Babeszjoza

Pasożyt atakuje czerwone krwinki psa, powodując ciężką niedokrwistość. Objawami babeszjozy są: osłabienie, letarg, bladość błon śluzowych, czerwony mocz, żółknięcie skóry i gorączka.

Erlichioza

Choroba bakteryjna przenoszona przez kleszcze z gatunku Rhipicephalus sanguineus. Co ciekawe, we wszystkich stadiach życiowych kleszcze te żerują wyłącznie na psach. Erlichioza występuje przede wszystkim w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Grecji czy Portugalii. Jednak coraz częściej jest ona zawlekana do Polski.

Do najważniejszych objawów choroby zalicza się: apatię, spadek apetytu, powiększenie węzłów chłonnych. Charakterystyczne są liczne krwawe wylewy i wybroczyny, będące konsekwencją zapalenia naczyń krwionośnych. W postaci przewlekłej opisuje się objawy takie, jak osowiałość, spadek masy ciała, bolesność brzucha, wymioty, blade błony śluzowe, częste krwawienie z nosa, powiększenie węzłów chłonnych, wątroby, śledziony.

Anaplazmoza

Choroba odkleszczowa wywoływana przez drobnoustroje z rodziny Anaplasma, występująca we wszystkich regionach zamieszkiwanych przez psy, także w Polsce. Powoduje poważne problemy zdrowotne, ponieważ atakuje płytki krwi. Choroba charakteryzuje się niespecyficznymi objawami takimi, jak apatia, gorączka, spadek apetytu, bladość błon śluzowych. Ostre objawy to: wymioty, biegunka, przyspieszony oddech, powiększenie węzłów chłonnych, wątroby, śledziony, kulawizna, a także objawy neurologiczne. Anaplazmoza może także przyjąć formę przewlekłą.

Odkleszczowe zapalenie mózgu

To najczęstsza wirusowa choroba odkleszczowa, powodowana przez wirus kleszczowego zapalenia mózgu (TBEV). TBE u psów jest chorobą o ciężkim przebiegu, nierzadko przy silnych objawach neurologicznych dochodzi do zgonu. Odkleszczowe zapalenie mózgu charakteryzuje się osłabieniem, wymiotami, biegunką, spadkiem apetytu, gorączką i przede wszystkim rozwijającymi się objawami ze strony układu nerwowego. Należą do nich: zaburzenia chodu, zaburzenia czucia, porażenia nerwów, przeczulica, drgawki oraz porażenie czterokończynowe czy niedowład. Nierzadko stwierdza się agresję i nadwrażliwość na bodźce. Choroba ta może przebiegiem przypominać wściekliznę.

Jak mogę usunąć kleszcza?

Przede wszystkim – kleszcz musi zostać usunięty z ciała tak szybko jak to możliwe – czas gra kluczową rolę w możliwości zakażenia chorobami odkleszczowymi. Pod żadnym pozorem nie należy dopuszczać do sytuacji, w której kleszcz sam odpadnie po zakończeniu żeru.

Do usunięcia kleszcza najlepiej wykorzystać dedykowane narzędzia, które można kupić w sklepie zoologicznym lub u lekarza weterynarii – haczyki, lassa, karty lub pompki. Złym pomysłem jest wykorzystanie pęsety do usuwania kleszcza – mało precyzyjna budowa zwiększa szansę na rozerwanie lub zmiażdżenie kleszcza.

Kleszcza pod żadnym pozorem nie należy smarować tłustym kremem, polewać spirytusem, przypalać ani zgniatać. Nigdy nie wolno dotykać kleszcza gołymi rękami (nawet nieżywego), ponieważ jeśli kleszcz jest nosicielem patogenów, mogą one zostać przeniesione na błony śluzowe i może dojść do zakażenia.

Najbezpieczniejszym sposobem na usunięcie kleszcza jest ruch obrotowy z jednostajnym umiarkowanym wyciąganiem. Ruch obrotowy powoduje, że kolce owijają się wokół osi hypostomu, co ułatwia jego wyciągnięcie bez przypadkowego rozerwania.

źródło: zoonews.pl

Następnie rankę należy przemyć środkiem antyseptycznym i umyć ręce wodą z mydłem. Po wyciągnięciu kleszcza można go zabezpieczyć w szczelnym pojemniku i przekazać do badania w lecznicy weterynaryjnej w kierunku nosicielstwa boreliozy. Do tego czasu, tak zabezpieczonego kleszcza można trzymać w lodówce.

Co na kleszcze dla psa?

Profilaktyka to najlepszy sposób, żeby uchronić psa przed chorobami przenoszonymi przez kleszcze. Na rynku zoologicznym można znaleźć wiele preparatów na kleszcze o różnych formach podania. Do najbardziej skutecznych należą:

Krople

Krople rozprowadza się pomiędzy łopatkami i wzdłuż grzbietu aż do nasady ogona. Krople zapewniają zwykle psu ochronę na 1 miesiąc.

Obroża

Jest rozwiązaniem, które działa bardzo długo – zwykle około 6 miesięcy. W tym czasie substancja czynna zawarta w obroży uwalnia się, zapewniając psu trwałą ochronę przed kleszczami.

Tabletki

Służą zwykle do ochrony przed kleszczami, a także od odrobaczania. Podaje się je zwykle raz na 5 tygodni. Dostępne są także tabletki działające do 3 miesięcy.

Spray

Rozprowadza się go po całym ciele psa pod włos, by preparat dotarł do skóry na grzbiecie, plecach, karku, po stronie bocznej i brzusznej tułowia oraz na nogach. Spray zapewnia psu ochronę przed kleszczami zwykle przez 1 miesiąc.

1. O KLESZCZACH I BORELIOZIE SŁÓW KILKA MARCIN KLISZCZ, NADLEŚNICTWO BROWSK https://www.bialystok.lasy.gov.pl
2. https://www.countryliving.com/
3. https://www.kleszcze.info.pl
4. https://warsawdog.com/kleszcz-u-psa-zobacz-co-nalezy-zrobic/

Tik tok:

Czy Twój pies lub kot złapał kleszcza? /Luna, Orzech, każdy ze zwierzaków patrzący w obiektyw

stadia rozwojowe kleszcza – kleszcze to pająkopodobne pasożyty żywiące się krwią ssaków.

Screen z wikipedii o chorobach odkleszczowych – przenoszą wiele bardzo niebezpiecznych chorób i szacuje się, że około 30% kleszczy w polsce jest zarażonych boreliozą – chorobą niebezpieczną dla ludzi i zwierząt.

Wiosną kleszcze budzą się z letargu i ruszają na żer. // cykl rozwojowy screen // sprawdzaj u swojego pupila miejsca na ciele, gdzie skóra jest najcieńsza:

• w okolicach pach i pachwin,
• pyska,
• małżowin usznych,
• między poduszkami łap

Kleszcza najlepiej usunąć jak najszybciej!

Wejdź na petsy.pl/blog i przeczytaj nasz najnowszy wpis, z którego dowiesz się jak skutecznie chronić swojego psa przed kleszczami

Artykuł Ratunku, mój pies złapał kleszcza pochodzi z serwisu Petsy.

Niestety, nie istnieje przepis na spacer idealny. Każdy pies jest inny i tylko poprzez jego świadomą obserwację, jesteśmy w stanie zagwarantować mu zaspokojenie podstawowych potrzeb, rozrywkę i relaks. Ale nie martwcie się! Olga z Petsy przygotowała dla Was krótkie vademecum, w którym podzieliła spacer na kilka najistotniejszych etapów, właśnie pod kątem zaspokojenia potrzeb Waszych pupili:

Potrzeby fizjologiczne

Należy pamiętać, że pies nie ma możliwości swobodnego spełniania potrzeb w domu. W końcu nikt nie chce żeby psiak podnosił nogę na meble, czy przykucał na dywanie. To my decydujemy kiedy może się załatwić, jak często i ile razy dziennie. Może to stanowić dla psa dyskomfort psychiczny, jak i fizyczny, dlatego pamiętajmy, że regularne opróżnianie pęcherza to niezwykle ważna czynność. Przy zbyt długim wstrzymywaniu w organizmie psa wzrasta ilość potasu, a to z kolei z czasem może obciążać serce. Pod kątem fizjologicznym, załatwianie się 3 razy dziennie to absolutne minimum dla dorosłego psa. Szczeniaki z kolei będa potrzebowały załatwiać się co około 1,5 godziny, starsze psiaki co około 2-3 godziny.

Czas wolny

Jest to bardzo istotny moment, w którym pies robi to na co ma ochotę. Najlepiej, gdyby był to czas, w którym pies może swobodnie pobiegać, węszyć, lizać i gryźć. Pamiętajcie, że swobodna eksploracja jest jedną z najbardziej podstawowych potrzeb naszego pupila, to czas kiedy nie nakazujemy psu gdzie ma iść, czy ile czasu ma wąchać dany krzaczek, a czas kiedy to my podążamy za naszym psem. Dajemy psu poczucie wyboru, sprawczości, które bardzo dobrze wpływa na pewność siebie. Idealnie, jeżeli w tym czasie na horyzoncie nie ma innych zwierząt, a pies może poruszać się bez smyczy; oczywiście jeśli mamy wypracowane podstawowe komendy. Jeżeli nie mamy możliwości puszczenia psa luzem, pomocna może okazać się smycz linkowa. Bezpieczeństwo pupila, ale również innych psów, dzikich zwierząt i ludzi jest najważniejsze.

Spotkania z innymi psami

Powinny być krótkie i nadzorowane. Psy, żeby się ze sobą dogadać potrzebują dużo przestrzeni i czasu, czego na co dzień, na spacerach nie mają. Bardzo wiele psów nie chce spotkań nos w nos. W psich parkach, na wybiegach prawie nigdy nie dzieje się nic dobrego. Powinno się takie miejsca omijać, bo mogą jedynie pogłębić już istniejące problemy behawioralne, albo spowodować powstanie zupełnie nowych. Pamiętajcie, że psy, które dopiero się poznały bardzo rzadko się ze sobą bawią, są wyjątki, ale zazwyczaj nie jest to zabawa.

Trening

Zasada numer jeden – trening ma być przyjemnością i zabawą zarówno dla psa jak i dla opiekuna. Musimy tak dobrać ćwiczenia, aby psu udawało się odnosić sukcesy i abyśmy mogli go w jakiś sposób nagradzać. To ma być frajda i coś co zbuduje lepszą więź między Wami. Pamiętajcie również, że nagradzanie psa to nie tylko dawanie mu smaczków. To wszystko to co psu sprawia radość – ściganie się z nami, kopanie dziur, zabawa szarpakiem, nagrody środowiskowe tj. taplanie w kałuży, szukanie ukrytych przedmiotów. Nawet jeżeli wykorzystujemy smaczki możemy to zrobić w interaktywny sposób – bieganie (polowanie) za rzucanymi smaczkami, czy rozrzucenie kilku smaków w trawie do wyszukania. Dobrze jest na początku postawić na kilka podstawowych komend, które wypracowujemy z psiakiem do perfekcji i które mogą nam się przydać w codziennych sytuacjach. Nasza propozycja to przywołanie, rezygnacja, poczekanie. Pamiętajcie też, aby nie nadużywać komend, bo mogą spowodować u psa niechęć do treningu i frustrację wywołaną ograniczeniem naszego pupila w codziennych sytuacjach.

Zabawa

Może się nią okazać wcześniej wspomniane wyszukiwanie zabawek lub smakołyków. Idealną rozrywką dla pupila będzie również zabawa przeciąganie szarpaka, w której dajemy psu wygrywać – ale też nie za każdym razem, żeby pies widział w nas godnego przeciwnika.

Dlaczego nie rzucamy psu piłki (do upadłego)?

Po pierwsze rzucamy tylko wtedy, gdy pies ma już rozgrzane mięśnie. Bieganie za piłką jest bardzo wciągające dla psa, wręcz niezdrowo uzależniające. W ciągu kilku pierwszych minut takiej nadmiernie ekscytującej zabawy, w organizmie psa wydziela się adrenalina, noradrenalina i dopamina. Później rozpoczyna się produkcja kortyzolu, który jest hormonem długotrwałego stresu. Często możecie zauważyć, że pies będzie chciał coraz większej ilości rzutów – nie poprzestanie na pięciu. Kontrolę nad jego organizmem przejmie stres chroniczny – nastąpi zatrzymanie procesów trawienia, produkcji białych krwinek i regeneracji. Wydzielanie serotoniny, znanej jako hormon szczęścia, zostanie zablokowane. Mitem jest, że psa należy “wybiegać” oraz, że “wybiegany pies to pies spokojny” – jest to zwyczajne wyczerpanie organizmu, bardzo niezdrowy stan który może wręcz zwiększyć reaktywność naszego psa. Dlatego bardzo ważnym jest znalezienie równowagi pomiędzy zabawą, a przemęczaniem psa. Potraktujmy rzucanie piłki jako urozmaicenie spaceru, a nie godzinną aktywność.

Powrót do domu

Jest to czas spokoju, celem jest wyciszenie psa, rozciągnięcie mięśni.

Co warto mieć ze sobą podczas spaceru?

Wygodne szelki (guard) lub obrożę, adresówkę, smycz, zabawki do przeciągania, kupoworki, smakołyki, wodę.

Częste problemy, z którymi się mierzymy podczas spacerów

Ciągnięcie na smyczy – może być spowodowane silną potrzebą fizjologiczną, lękiem, brakiem zapewnienia swobodnej eksploracji i węszenia na co dzień.

Oszczekiwanie psów i ludzi – często związane z brakiem przestrzeni i czasu, przy mijaniu się z innymi psami czy ludźmi. Zwróćmy tutaj uwagę na sygnały takie jak krótkie zatrzymanie się naszego psa, spojrzenie w naszą stronę, węszenie, zajście nam drogi, plątanie się na smyczy. Starajmy się nie wpychać naszego pupila w taką niekomfortową sytuację, zejdźmy na bok, aby zwiększyć dystans, zmieńmy kierunek.

Podsumowanie

Z tym Was dzisiaj zostawiamy, ale mamy nadzieję że rzuciliśmy nowe światło na spacery z Waszymi pupilami. Pamiętajcie, że bycie psim opiekunem to oczywiście obowiązek i duża odpowiedzialność, ale i ogromna frajda. Z dobrym humorem, pozytywnym nastawieniem, empatią i odrobiną organizacji, możecie ze swoim psem budować pozytywne doświadczenia i satysfakcję każdego dnia. Tak że, do dzieła i cudownego, wspólnego spacerowania!

Proponowane źródła:

https://johndog.pl/blog/wychowanie/przepis-na-spacer-idealny-vol-1/

https://johndog.pl/blog/wychowanie/przepis-spacer-idealny-vol-2/

https://psiedszkole.pl/spacerowy-savoir-vivre-czyli-o-czym-nalezy-pamietac-na-spacerach-z-psem/

https://wymarzonypies.pl/spacer-z-psem/

Mrzewińska Zofia, Po obu końcach smyczy

Artykuł Przewodnik spacerowy dla każdego opiekuna i petsittera pochodzi z serwisu Petsy.

Psy to ciekawskie stworzenia, czasami nie zdające sobie sprawy z czyhających na nie niebezpieczeństw. Gryzą i jedzą rzeczy, których nie powinny, pakują się w niebezpieczne sytuacje w pogoni za spadającym liściem, eksplorują miejsca, które wcale nie są bezpieczne. Kochamy tę ich ciekawość, ale może ona prowadzić do nagłych wypadków zarówno w domu, jak i na spacerze. Dlatego przygotowaliśmy dla was serię artykułów, abyście w pełni przygotowani mogli ze spokojem i pewnością pomóc waszym czworonożnym przyjaciołom.

Ocena podstawowych parametrów życiowych

Prawidłowa temperatura ciała psa powinna wynosić pomiędzy 37,5 a 39 stopni. U szczeniaków jest zazwyczaj o 0.5 stopnia wyższa. Temperatura może się zmieniać w zależności od wielkości – mniejsze rasy mają niższą temperaturę ciała od psów dużych ras. Pora dnia również ma znaczenie – najniższa temperatura występuje około 2:00 – 3:00 w nocy, a maksimum osiąga w godzinach 17:00 – 19:00.

Błony śluzowe nosa, jamy ustnej oraz spojówki u psa powinny być lekko różowe, w innych przypadkach, gdy kolor jest:

• żółty może to oznaczać problemy z wątrobą, żółtaczkę lub babesziozę
• czerwony oznacza to miejscowy stan zapalny
• blady świadczy to o krwotoku wewnętrznym lub wstrząsie
• brązowy wskazuje na posocznicę
• siny będzie świadczył o niedotlenieniu – może być konieczne sztuczne oddychanie

Liczba uderzeń serca u psów powinna wynosić 60 – 120 uderzeń na minutę, w zależności od wielkości i wieku psa. W przypadku szczeniaków oraz małych psów ta liczba może być wyższa. Aby znaleźć dokładne umiejscowienie serca w klatce piersiowej należy przybliżyć lewy łokieć psa do lewej strony klatki piersiowej. Ze względu na zbyt niską lub zbyt wysoką liczbę uderzeń serca wyróżniamy:

• tachykardię, która może być spowodowana stresem, bólem, chorobami przebiegającymi z gorączką, niedotlenieniem, niedokrwistością, niedoczynnością tarczycy, niewydolnością serca
• bradykardię, która może być spowodowana zaburzeniem elektrolitowym, niedoczynnością tarczycy lub kory nadnerczy, przedawkowaniem leków uspokajających

Liczba oddechów u psów wynosi 10 – 40 na minutę. Najłatwiej przeprowadzić to badanie stojąc nad psem i obserwując jego boki – ruchy klatki piersiowej. Zianie może utrudnić pomiar.

Ocena stanu świadomości, czyli reakcji na bodźce ze środowiska, jak pies reaguje, czy zachowuje czujność, eksploruje środowisko. Apatia jest często pierwszym objawem chorób.

Udar cieplny

Psy mają ograniczoną powierzchnię gruczołów potowych do opuszków łap, a chłodzą się głównie poprzez zianie (parowanie śliny działa chłodząco). Dodatkowo sierść stanowi nie tylko zabezpieczenie przed zimnem, ale latem chroni przed nadmiernym promieniowaniem, dlatego pod żadnym pozorem nie należy psów golić w okresie letnim (tracą wtedy naturalną ochronę przed przegrzaniem).

Przyczyną udaru cieplnego mogą być: brak wentylacji i dostępu do wody, zbyt duży wysiłek fizyczny, lub wystawienie psa na pełne słońce, bez dostępu do cienia.

Głównymi objawami są:

• zianie
• przyspieszony, nieregularny oddech
• przyspieszenie akcji serca
• hipertermia – temperatura ciała dochodzi do 40,5 – 43 stopni
• blade, suche błony śluzowe
• wymioty
• słabe tętno
• drgawki
• utrata przytomności

Najbardziej narażone na przegrzanie są psy ras brachycefalicznych i psy, które mają tendencje do zapadania się krtani (buldogi, mopsy, pekińczyki).

Jak pomóc naszemu pupilowi, gdy już dojdzie do udaru cieplnego:

• kończyny i ogon polewamy zimną wodą lub stosujemy zimne okłady
• otwieramy pysk, wyciągamy język i mokrym ręcznikiem usuwamy zalegającą pianę w pysku, aby zapewnić swobodę oddychania
• podajemy wodę do picia

Kontynuujemy te czynności, aż temperatura ciała spadnie do 38 stopni.

Oparzenia

Dobrze jest znać podstawową klasyfikację oparzeń. Dzielimy je na:

• oparzenia I stopnia – doszło do uszkodzenia naskórka, pojawiły się obrzęki, zaczerwienienia i ból, a rany goją się zazwyczaj po kilku dniach
• oparzenia II stopnia – doszło do uszkodzenia naskórka oraz części skóry właściwej, pojawiły się pęcherze i większa bolesność
• oparzenia III stopnia – obejmują całą grubość skóry, pod ich wpływem skóra staje się matowa, uszkodzone zostały receptory czuciowe, dlatego na ból reagują jedynie obrzeża oparzenia, powstają blizny

Poparzoną powierzchnię skóry należy przez około 20-30 minut polewać zimną wodą i założyć opatrunek. Możemy do tego wykorzystać pianki z panthenolem, żele chłodzące, środki przeciwbólowe lub opatrunki hydrożelowe.

Jednym z częstych pytań zadawanych przez opiekunów jest sposób oceny rozgrzanego podłoża. Psia łapa odczuwa temperaturę w taki sam sposób jak nasza dłoń, więc wystarczy dotknąć powierzchni asfaltu, chodnika czy kostki aby ocenić czy naszemu pupilowi nic nie grozi.

Wychłodzenie

Może zagrażać naszym pupilom nie tylko przy dużych mrozach, ale także, gdy temperatura jest na poziomie 0 stopni C, ale towarzyszy temu wilgoć oraz silny wiatr. Najbardziej narażone są psy, które mają krótką sierść oraz nie posiadają podszerstka, dlatego warto wtedy ograniczyć długość spacerów.

Przy podejrzeniu odmrożenia należy przenieść psa do ciepłego pomieszczenia, osuszyć, podawać ciepły rosół, i powoli, stopniowo podnosić temperaturę ciała, w innym wypadku możemy nawet pogłębić hipotermię. Nie należy wykorzystywać termoforów czy mat grzewczych, natomiast ogon, łapy i uszy najlepiej zacząć ogrzewać w wodzie o temperaturze 25 stopni. Nie masujemy wtedy naszego pupila i pod żadnym pozorem nie przekłuwamy powstałych pęcherzy.

Zatrucie

Do zatrucia może dojść drogą kontaktową poprzez substancje drażniące, takie jak alkohol, środki chemiczne, czy środki myjące; drogą powietrzną – gazy i aerozole oraz drogą pokarmową, czyli zdecydowanie najczęstsza sytuacja, z którą spotykają się opiekunowie psiaków.

Objawy zatrucia dotyczące przewodu pokarmowego, wątroby i nerek:

• apatia
• niechęć do jedzenia
• wymioty, może występować krew
• biegunka, może występować krew
• ból brzucha
• drgawki
• sztywne mięśnie
• przyspieszony oddech, akcja serca
• częstsze oddawanie moczu, potem bezmocz, krew w moczu
• senność, śpiączka

Co robić, gdy nasz pupil się zatruje:

• wywołanie wymiotów* – podajemy doustnie 3% roztwór wody utlenionej w następujących dawkach:
  • 1-2 łyżeczki – mały pies
  • 2-3 łyżeczki – średni pies
  • 4-8 łyżeczek (4 łyżki stołowe) – duży pies
  • po każdej dawce czekamy 30 sekund na efekt
  • podajemy w 2-3 seriach

* wymiotów nie należy jednak wywoływać, gdy pies jest nieprzytomny – może dojść do zachłyśnięcia i niedrożności dróg oddechowych oraz gdy zatrucie dotyczy nafty, naftaleny

• podawanie węgla leczniczego
  • przy spożyciu: środków na gryzonie, czekolady, kawy, rodzynek, nieświeżego jedzenia
  • nie musimy się obawiać o ilość, nie przedawkujemy go
  • ostrożność należy zachować tylko jeżeli pies dostaje też jakieś inne leki
• podawanie środków przeczyszczających – na przyspieszenie perystaltyki
  • aby jak najmniejsza ilość trucizny została wchłonięta
  • można wykorzystać olej roślinny lub ciekłą parafinę (30-50 ml)
• podawanie środków osłonowych

Ukąszenia owadów

Mogą to być ukąszenia pszczół, os, trzmieli czy szerszeni, a stopień zagrożenia zależy od miejsca użądlenia. Najczęściej występują w okolicach pyska lub łap. Zwykłymi objawami będą tutaj pisk, świąd oraz obrzęk. Jednak poniższe objawy będą już świadczyły o reakcji alergicznej:

• duszność – charczenie, świst krtaniowy świadczący o zwężeniu oskrzeli
• bóle brzucha, wymioty
• świąd, obrzęk i rumień skóry
• spadek ciśnienia tętniczego, wzrost tętna i utrata przytomności
• bladość błon śluzowych
• w skrajnych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, najwcześniej pół godziny po ukąszeniu

Pierwszą rzeczą jaką należy zrobić w przypadku ukąszenia owadów to natychmiast usunąć żądło pęsetą. Nigdy nie robimy tego palcami, bo możemy dodatkowo wtłoczyć jad w skórę. Następnie miejsce ukąszenia przemywamy wodą z mydłem i przykładamy okład chłodzący. Możemy również podać leki przeciwbólowe, czy przeciwzapalne.

Objawami wstrząsu anafilaktycznego może być powiększająca się opuchlizna w miejscu ukąszenia oraz trudności w oddychaniu. Jest to stan zagrożenia życia naszego pupila i należy natychmiast udać się do weterynarza.

Ukąszenie kleszcza

Kleszcza należy jak najszybciej usunąć, ponieważ im dłuższa ekspozycja, tym większe ryzyko transmisji chorób. Jak zrobić to prawidłowo?

• załóż rękawiczki
• złap kleszcza pęsetą, kleszczołapkami lub dwoma palcami w okolicach otworu gębowego
• wykonując ruch obrotowy jednostajnie wyciągnij kleszcza
• zassij strzykawką miejsce ukąszenia
• przemyj skórę w tym miejscu wodą z mydłem
• odkaź środkiem dezynfekującym

Skręt żołądka

Jest bezpośrednim zagrożeniem życia naszego pupila. Predysponowane są do tego rasy psów o specyficznej budowie, które mają tzw. głęboką/beczkowatą klatkę piersiową (dog niemiecki, dog argentyński, wyżeł, doberman, owczarek niemiecki, chart czy rhodesian ridgeback). Czynnikami sprzyjającymi są:

• czynniki genetyczne
• łapczywe jedzenie i połykanie powietrza
• intensywny ruch po jedzeniu
• duży posiłek, popity dużą ilością wody po długim niejedzeniu
• jedzenie tylko raz dziennie

Objawy skrętu żołądka to:

• niepokój
• ślinotok
• nieudane próby wymiotów
• spłycony oddech, hiperwentylacja
• trudności w oddychaniu
• silny ból brzucha
• śpiączka

Jak dochodzi do wystąpienia skrętu żołądka:

• na skutek gromadzenia się w żołądku powietrza oraz płynu lub fermentacji karmy
• dochodzi do rozszerzenia żołądka
• rozpoczyna się skręt – patrząc od tyłu rozszerzony żołądek ulega przekręceniu zgodnie z ruchem wskazówek zegara
• dochodzi do dalszego skręcenia – w większości przypadków skręt ustaje po obrocie o 180 stopni
• w drastycznych przypadkach może dojść do skrętu śledziony, jak i martwicy żołądka

Czas jest bardzo istotny i psa należy jak najszybciej zawieźć do przychodni weterynarynaryjnej.

Rany

Dzielimy je następująco:

• Otarcie naskórka – niegroźna rana, tworzy się strup, nie powoduje blizny, jednak nadmierne wylizywanie może spowodować zakażenie i pogłębianie rany.
• Rana cięta – w wyniku uszkodzenia ostrym narzędziem, wywołuje mniejszy ból, ale silne krwawienie, występuje realne ryzyko krwotoku (!). Ranę trzeba zabezpieczyć opaską uciskową (rozwiązanie tymczasowe) i udać się do gabinetu weterynaryjnego na zszycie.
• Rana kąsana – prawie zawsze dochodzi do zakażenia, bo mamy do czynienia z bakteriami z jamy ustnej innego zwierzęcia. Występuje też realne ryzyko przenoszenia chorób zakaźnych, np. wścieklizny.
• Rana tłuczona – może dojść do uszkodzenia tkanek pod skórą, do martwicy i do zakażenia.
• Rana kłuta – najczęściej tutaj dochodzi do ukłucia źdźbłami traw, często rozwijają się bakterie beztlenowe, takie rany bardzo szybko się zasklepiają, jednak po kilku tygodniach może dojść do rozwinięcia się ropnia.
• Rana szarpana – ma cechy ran ciętych i tłuczonych.

Z każdą raną należy udać się do weterynarza, aby czworonogowi udzielono odpowiedniej, specjalistycznej pomocy. Podpowiadamy jednak w jaki sposób możecie opatrzyć ranę do czasu przewiezienia pupila do przychodni:

• dokładnie oczyścić pod bieżącą wodą
• zdezynfekować np. octeniseptem (spirytus oraz woda utleniona są niewskazane)
• zatrzymujemy krwawienie uciskając ranę opatrunkiem
• wycinamy sierść w okolicach rany
• zakładamy jałowy opatrunek (gazowy, antybakteryjny, lub spongostan w przypadku krwawienia)
• owijamy opaską dzianinową podtrzymującą, aby opatrunek się nie zsunął
• zawijamy opatrunek bandażem samoprzylepnym, który dodatkowo zabezpieczy przed czynnikami środowiska zewnętrznego (przy spacerach)
• trzeba pamiętać żeby w przestrzenie między poduszkami włożyć kawałek waty, lub pociętej gazy, dzięki temu nie dojdzie do otarć

Gdy mamy do czynienia z krwawiącą kończyną należy niezwłocznie zawieźć psa do weterynarza. Jedyne co możemy dodatkowo zrobić to podnieść tę kończynę powyżej serca, aby zmniejszyć krwawienie oraz zastosować tymczasowy opatrunek zanim dotrzemy z psem do przychodni. Taki opatrunek może nam posłużyć maksymalnie 20 minut – na krwawiące miejsce najpierw przykładamy sterylną gazę, następnie bandaż kilkukrotnie zawijamy w miejscu krwawienia.

Możemy mieć również do czynienia z krwotokiem wewnętrznym, np. w wyniku wypadku samochodowego. Błony śluzowe będą wtedy zmieniały kolor na blady i dojdzie do powiększenia obrysu brzucha. Taka sytuacja wymaga natychmiastowego przewiezienia psa do weterynarza.

Dodatkowo podpowiadamy jakie środki dezynfekującę są bezpieczne dla waszych pupili:

• do mycia zwykła woda z mydłem lub manusan
• środki jodowe (betadine)
• octenisept
• nadmanganian potasu – w postaci proszku, lub drobinek czy opiłków, sporządzamy lekko różowy/fioletowy roztwór – jest bardzo wydajny – 3-4 opiłki na pół szklanki wody

Wiemy jak trudne i stresujące są sytuacje zagrożenia zdrowia lub życia pupili dla nich samych oraz dla właścicieli. Mamy nadzieję, że ten krótki poradnik okaże się pomocny. Pamiętajcie jednak, że bez względu na wypadki, panika będzie najgorszym doradcą. Czas często gra kluczową rolę kiedy nasz pies potrzebuje pomocy, a chłodna ocena sytuacji i przemyślane działanie mogą uratować mu życie. Numer telefonu przychodni weterynaryjnej warto mieć wpisany w telefonie i niezwłocznie poinformować o zaistniałej sytuacji jeszcze zanim pojawicie się w przychodni. Wykwalifikowany personel z pewnością udzieli wam instrukcji i będzie gotowy na przybycie potrzebującego pomocy psa. Pamiętajcie także, że w każdym większym mieście w nocy dyżuruje weterynarz – warto zawczasu wiedzieć do kogo udać się kiedy nasz pies poczuje się źle w nocy. Polecamy również przygotować psią apteczkę, tak na wszelki wypadek.

Artykuł Pierwsza pomoc u psa – co warto wiedzieć? pochodzi z serwisu Petsy.

Lęk separacyjny to bardzo niebezpieczna dla psa przypadłość, która może pojawić się u psa, niezależnie od jego wieku i rasy. Nierzadko występuje u psów, które doświadczyły w przeszłości już porzucenia lub innej formy traumy. Przygotowaliśmy zbiór najważniejszych informacji, aby pomóc właścicielom rozpoznać lęk separacyjny u ich pupila, poznać przyczyny występowania oraz sposoby radzenia sobie z tym zaburzeniem. Szczególnie, że wczesne wykrycie lęku separacyjnego u psa z pomocą psiego behawiorysty z pewnością przyspieszy proces terapii. Jeśli podejrzewasz lęk separacyjny u psa i zastanawiasz się c robić, ten artykuł jest dla Ciebie.

Czym jest lęk separacyjny u psa?

Zanim zaczniemy szerzej omawiać syndrom lęku separacyjnego u psa, zajmijmy się jego definicją. Lęk separacyjny to nic innego, jak poważne zaburzenie, które dotyka psy zbyt przywiązane do ludzi, z którymi mieszkają, głównie wiąże się to z odczuwaniem tęsknoty za właścicielem i strachu, że właściciel go porzucił. Lęk separacyjny dotyka nie tylko psów, które wcześniej stały porzucone, ale również pupili mających od początku stały dom. Jest on spowodowany stresem związanym z pozostawieniem go samemu. Lęk separacyjny polega na tym, że w momencie, kiedy pies jest izolowany od człowieka dostaje nagłego i niepohamowanego ataku paniki. Co jest interesujące, podatne na to zaburzenie wcale nie są tylko małe psy. Lęk separacyjny może dotknąć każdego psa, niezależnie od rasy.

W momencie pojawienia się lęku separacyjnego pies jest w ogromnym stresie, którego nie jest w stanie opanować. I próbuje rozładować emocje, podobnie, jak ludzie w momencie wściekłości czy lęku, na wiele różnych sposobów. W skrajnych przypadkach, kiedy właściciel nie jest w stanie oduczyć psa lęku separacyjnego, niezbędna jest pomoc psiego behawiorysty, szczególnie, jeśli zwierzak nie tylko w napadzie paniki niszczy domową aranżację, ale przede wszystkim samookalecza się, np. wygryzając sobie futro czy ogon.

Lęk separacyjny u psa objawy

Jak widać, lęk separacyjny to zaburzenie, którego żaden właściciel nie powinien bagatelizować, szczególnie ze względu na zdrowie psa. Wspomnieliśmy już, że podłożem lęku separacyjnego psa są emocje. Czas, aby przedstawić najczęstsze objawy lęku separacyjnego, aby ułatwić właścicielom prawidłowe rozpoznanie i naprowadzić na odpowiedni sposób reagowania i pracy z psem, w momencie wystąpienia lęku separacyjnego u zwierzaka. Psy tak, jak ludzie mogą cierpieć na zaburzenia zachowania. Najczęstszymi objawami są szczekanie lub niszczenie elementów wyposażenia domowego, zaś w najgorszych przypadkach może dojść nawet do samookaleczania się psa.

Jak zachowuje się pies, z lekiem separacyjnym?

W sytuacji, kiedy pies dostaje napadu paniki związanego z odczuwaniem lęku separacyjnego, próbuje automatycznie rozładować nagromadzone emocje. Związane są one z tęsknotą za właścicielem i obawą, że po wyjściu z domu, właściciel już nie wróci. Wtedy pies zaczyna panicznie szczekać, piszczeć i ujadać. Innym objawem jest niszczenie przedmiotów, które akurat dostaną się w psie łapy. Mogą być to buty, książki, zeszyty, ubrania, ozdoby, meble a nawet ściany. Drapanie w drzwi czy skakanie do okna również jest symptomem lęku separacyjnego. Taka reakcja pojawia się, ponieważ dla psa wyjście właściciela i pozostawienie go samego jest jednoznacznie odbierane z opuszczeniem. Nawet, jeśli właściciel wyjdzie po zakupy lub do pracy i niedługo wróci.

Pies wyje w domu

Początkowe szczekanie lub wycie pozwala psu na rozładowanie fali pierwszych emocji po wyjściu właściciela. Zachowanie to może trwać kilka minut, dopóki pies się nie uspokoi i nie oswoi z byciem samemu. Przyczyn takiego zachowania może być wiele. Jeśli przed wyjściem z domu właściciel czule żegna się z psem, może to być dla niego oznaka, że jego opiekun nie wróci. Dlatego, aby uniknąć paniki u psa i wywołanego nią szczekania, należy wychodzić z domu bez czułych pożegnań, tak, jakby nic się nie działo.

Inną metodą jest oduczanie psa spędzania całego czasu z właścicielem. Można to zrobić, wyznaczając w ciągu dnia moment, w którym właściciel zajmuje się swoimi sprawunkami, a pies zostaje zamknięty sam w pokoju, chociaż na kilka minut. Nie ma to na celu ukarania psa, a nauczenie go przebywania samemu bez obecności właściciela. Jeśli chcemy sprawdzić co pies robi w trakcie naszej nieobecności, warto zainstalować w domu kamerę, którą będziemy uruchamiać przed wyjściem z domu. To również pozwoli określić postępy w zachowaniu psa.

Pies z lękiem separacyjnym sam w domu przez 8 godzin

Każdemu właścicielowi zdarza się zostawiać psa samego na kilka godzin w domu, kiedy idzie do pracy, szkoły lub na uczelnię. Jest to normalne, szczególnie, że nie możemy być z psem 24h. Jednak nie każdy pies dobrze reaguje na tak długą rozłąkę. Dlatego naukę pozostawiania psa samego w domu, najlepiej rozpocząć już od szczeniaka. Najpierw na chwilę, a potem na dłuższy czas, aby przyzwyczajał się do zostawania samemu. Każde dobre zachowanie, warto nagrodzić smaczkiem, wtedy dla psa będzie sygnałem, że grzeczne pozostawanie w domu na czas nieobecności właściciela jest czymś dobrym.

Dlaczego pies chodzi za właścicielem

Chociaż dla psa właściciel jest czesto niczym przywódca stada i naturalnym jest, że będzie wszędzie za nim podążał, nie opuszczanie opiekuna na krok jest kolejnym sygnałem, że pies boryka się z lękiem separacyjnym. Jest to szczególnie zauważalne u psów, które zostały za wcześnie wzięte od matki. Jeśli tak się stanie, pies moze widzieć we właścicielu rodzica. Z innej strony psiak może chodzić za opiekunem, jeśli wyczuje, że może dostać od niego coś dobrego, niezależnie, czy jest to smaczek, czy resztki z talerza. Jednak, w momencie, kiedy jeśli pies jest za bardzo przywiązany, warto zasięgnąć opinii behawiorysty, ponieważ jest duże prawdopodobieństwo, że jego towarzyszenie właścicielowi na każdym kroku to nie tylko oddanie, a właśnie symptom lęku separacyjnego.

Lęk separacyjny u psa przyczyny

Za podstawę występowania lęku separacyjnego u psa uważa się nieprawidłowy lub całkowity brak socjalizacji. W skrajnych przypadkach odpowiadają za to przeżyte przez zwierze traumy, m.in związane z porzuceniem. U psów, które posiadają od szczeniaka dom i u których rozwinął się lęk separacyjny, zaczyna on pojawiać się już w wieku szczenięcym. Szczególnie zauważalne jest to w okresie między 5 tygodniem życia, kiedy można zaobserwować pierwsze symptomy, do 12 tygodnia, kiedy skłonność ta wzrasta.

Czy można zapobiec pojawieniu się lęku separacyjnego u psa?

Istotne jest, aby w czasie szczenięcym zapewnić psu pozytywne kontakty z ludźmi i innymi psami, dostarczyć mu ze środowiska odpowiednią ilość bodźców. Tak, aby pies nie skupiał się, jedynie na właścicielu, co może doprowadzić do zaburzenia w relacji człowiek–zwierzę, a w efekcie do za dużego przywiązania i emocjonalnego podejście do czworonoga. Narażone są na to psy, które za szczeniaka wytworzyły za silną więź z opiekunem oraz jak zostało wspomniane – szczeniaki za szybko odebrane od matki lub odchowane bez niej.

Lęk separacyjny psa ze schroniska

Za pojawienie się lęku separacyjnego u psa odpowiadać mogą również: nagła zmiana środowiska, śmierć pierwszego właściciela, oddanie do schroniska, przemoc i karanie, choroba. Należy mieć to na uwadze, kiedy adoptuje się psa ze schroniska. Zostało również zbadane przez węgierskich naukowców, że niektóre rasy są bardziej podatne na pojawienie się lęku separacyjnego niż inne. Podczas badań sprawdzono na około 50 psach rasowych i mieszańcach reakcję na brak obecności właściciela. Wyniki wyszly jednoznacznie, wskazując, że te rasy, które zostały stworzone w celu bliskiej współpracy z człowiekiem, były bardziej podatne na stres, który towarzyszył im podczas rozdzielenia z opiekunem.

Czy drugi pies pomoże w lęku separacyjnym?

Zdarza się, że właściciele, aby uniknąć lęku separacyjnego u psa, kupują lub adoptują zwierzakowi towarzysza. Jednak jest to mitem, że drugi zwierzak będzie zawsze rozwiązaniem problemu izolacyjnego. Owszem jest to sposób, jednak istnieje ryzyko, że drugi pies również będzie cierpiał na lęk separacyjny. Wtedy do pracy będą dwa psy, zamiast jednego.

Czy lęk separacyjny u psa mija?

Kluczową kwestią w opiece nad psem jest jego obserwacja. Dzięki temu, najlepiej zrozumiemy jego zachowania i wysyłane komunikaty. Trzeba wiedzieć, że lęk separacyjny u psa niestety samoistnie nie mija. Leczenie i praca nad takim psem to wymagający i czasochłonny proces. Podstawą jest ustalenie w domu granic w relacjach pies-człowiek oraz regularne trenowanie z psem zostawania samemu w domu. Niekiedy zdarza się, że po poradzie behawiorysty, niezbędne jest zakupienie leków oraz klatki kennelowej.

Jak poradzić sobie z lękiem separacyjnym u psa?

Niezaprzeczalnie pies z lękiem separacyjnym wymaga specjalistycznej pomocy. Proces leczenia tego zaburzenia opiera się na dwóch filarach: modyfikacji zachowania i kontroli środowiska. Niezbędne będzie ustalenie i stosowanie się do harmonogramu dnia, trzymanie się określonej pory na posiłki, zabawę czy spacer oraz organizowanie psu aktywności poprzez którą rozładuje energię i napięcie. Istotny będzie też trening posłuszeństwa i niezależności, aby nauczyć psa przebywania samemu.

Lęk separacyjny ćwiczenia

Terapia pod kątem pracy nad lękiem separacyjnym wymaga wiele cierpliwości i opanowania, dlatego przed jej rozpoczęciem warto odstawić nerwy na bok. Warto też z pomocą behawiorysty wyznaczyć małe cele, które będziemy chcieli osiągać podczas pracy z psem. Pamiętajmy, że każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, jedne psy będą bardziej współpracujące, a inne nie. Dobrym rozwiązaniem będzie wprowadzenie klatki kennelowej, która z pewnością zapobiegnie niszczeniu przez psa wszystkiego co popadnie w momencie ataku paniki. Jest wiele metod, które pozwalają na skuteczną terapię psa z lękiem separacyjnym, należą do nich:

Godzina bez psa

Jest to forma treningu przygotowującego psa do radzenia sobie z lękiem separacyjnym. Podczas tego ćwiczenia pies ma zostać sam w izolacji za pomocą klatki kennelowej, bramki rozporowej lub po prostu zostać zamknięty w pokoju. Jeśli jednak nie mamy wymienionych akcesoriów lub nie chcemy w pierwszej fazie, aż tak izolować psa, zamykając go, możemy przez godzinę po prostu ignorować psa i jego chęci głaskania i przytulania na czas godziny. Warto na ten czas, zostawić psu jakąś zabawkę, aby mógł się czymś zająć. Początkowo zaczynamy wprowadzać to ćwiczenie, zaczynając od kilku minut, by z czasem wydłużać jego trwanie do godziny. Jeśli pies będzie zachowywał się prawidłowo, nagradzamy go smaczkiem lub wspólną zabawą. Ćwiczenie powtarzamy do momentu, aż pies nauczy się przebywać sam przez godzinę, a potem naszą nieobecność w domu.

Szybkie powroty

Ćwiczeniem wspomagającym jest trening szybkich powrotów. Początkowo wychodzimy z domu na kilka minut, aby pies powoli oswajał się z naszą nieobecnością. Po powrocie psa należy nagrodzić smaczkiem, będzie to dla niego znak, że zachował się prawidłowo, a właściciel go nie opuścił i wróci. Zaleca się robić w ciągu dnia od 3 do 5 sesji tego ćwiczenia, aby szybciej przyzwyczaić psa do nieobecności właściciela. Po zaobserwowaniu, że pies radzi sobie coraz lepiej, wydłużamy czas nieobecności. Etap ten kończymy, kiedy pies po naszym wyjściu spokojnie pozostaje sam przez godzinę lub dłużej.

Zmiana schematów

Niezwykle istotnym etapem terapii psa borykającego się z lękiem separacyjnym jest zmiana codziennych schematów. Często zdarza się, że pies zaczyna odczuwać strach w momencie, kiedy jego właściciel zaczyna ubierać kurtkę i buty. To dla psa znak, że jego właściciel wychodzi. Warto zatem, jeśli nauczyliśmy psa schematu dnia, nieco go zmienić. Robią to w innej kolejności, np. jeśli chwilę przed ubraniem się jemy śniadanie, a dopiero potem ubieramy się do wyjścia – zmieńmy hierarchię wykonywanych czynności. Schemat można zmieniać na różne sposoby, ważne jest, aby pies przestał kojarzyć ubrania się z wyjściem.

Co zrobić, kiedy ćwiczenia nie pomagają?

Niestety może się zdarzyć, że któreś z wymienionych wcześniej ćwiczeń wywołuje u psa silny napad lękowy, którego właściciel nie jest w stanie z przepracować z pupilem. Wtedy pomocą mogą okazać się leki, które dobiera się z weterynarzem. Przykładowym środkiem może być tryptofan, który jest bezpiecznym aminokwasem, stosowanym również u ludzi. Działa uspokajająco, wyciszając organizm i wpływa pozytywnie na samopoczucie.

Niezależnie od wybranej metody lub środka, lęk separacyjny u psa nie powinien być bagatelizowany. Jego przepracowanie to komfort, zarówno dla psa, jak i właściciela.

Artykuł Jak objawia się lęk separacyjny u psa? pochodzi z serwisu Petsy.

Zabawa jest ważnym elementem dobrego samopoczucia naszego pupila. Jednak na pewno zdarzają Ci się sytuacje, w których zadajesz sobie to pytanie. Zapoznanie się z zachowaniem i mową ciała zwierząt jest kluczowe, jeśli chodzi o odróżnienie dobrej zabawy dla obu psów, od tej jednostronnej lub nawet od demonstrowania siły. Warto również wiedzieć jakie kroki należy podjąć, aby przerwać stresującą dla Twojego psiego przyjaciela sytuację i być dla niego wsparciem.

Po co w ogóle psom zabawa?

Psy jako zwierzęta socjalne mają dużą potrzebę przebywania w grupie. Chęć do zabawy, czyli tak zwanego zachowania juwenilnego, pojawia się u szczeniąt i pozostaje przez całe życie; to dzięki niej uczą się umiejętności motorycznych, budują zachowania społeczne i rozładowują napięcie. Symulacja polowania pozwala szczeniętom na naukę zachowań z łańcucha łowieckiego oraz uczy je jak się bronić.

Poznajmy się…

Psy poznają się poprzez mowę ciała i swój zapach. W czasie pierwszego spotkania prezentują sobie sygnały demonstracyjne – ganianiają się, obwąchują i podgryzają. Te wszystkie, z pozoru niewinne, psoty służą pokazaniu swoich mocnych stron i ustaleniu relacji między psami. Początkowo w postawie psów widać sztywność ciał i niepewność. Demonstrowanie siły i sygnały deeskalujące przeplatają się ze sobą, ponieważ psy chcą zakomunikować swoje dobre zamiary i brak konfliktu. Rzadko kiedy zdarza się, żeby psy były przyjaciółmi od pierwszej interakcji. Tak jak ludzie, często potrzebują kilku spotkań aby dobrze się poznać i faktycznie się ze sobą bawić.

Oznaki dobrej zabawy

To na co musisz zwrócić uwagę w zabawie Twojego pupila z innym psiakiem, to przede wszystkim miękkie, rozluźnione ciało. Możemy wtedy zaobserwować bardzo przerysowane ruchy, podskoki, piruety, upadki na plecy. To wszystko jest możliwe właśnie dzięki temu, że wszystkie mięśnie są rozluźnione. Psy uczestniczące w zabawie zachowują również podobny poziom energii i pobudzenia.

Co więcej, w trakcie zabawy psy często naśladują siebie nawzajem. Gdy jeden zaczyna wąchać trawę, drugi robi dokładnie to samo lub oba psiaki nagle zaczynają się otrzepywać (co jest również psim sposobem na rozładowanie stresu). W dobrej zabawie psy będą robiły wspólne przerwy – kiedy jeden się zatrzyma bo potrzebuje odpoczynku, drugi pies to uszanuje i poczeka, aż wrócą wspólnie do zabawy. Nie będzie w takiej sytuacji natarczywy, nie będzie zaczepiał drugiego psiaka, gdy ten nie ma ochoty na dalsze harce. Zbliżony poziom energii i pobudzenia musi zostać zachowany u obu psiaków.

Jeszcze jednym bardzo ważnym elementem zabawy jest orientacja na opiekuna, czyli uważność Twojego pupila na Twoją obecność. Twój pies w trakcie zabawy zatrzymuje się i sprawdza gdzie jesteś? To oznacza to, że poziom stresu nie jest na tyle wysoki, aby stracił kontrolę nad otoczeniem, lub co gorsza wszedł w tryb przetrwania.

Słynny ukłon…

Chyba każdy opiekun zna tę pozycję, gdy pies przypada do ziemi przednimi łapami, a jego tył pozostaje w górze. Bardzo często jest on błędnie nazywany i interpretowany jako zaproszenie do zabawy. Tak naprawdę, w większości przypadków, jest to sygnał demonstracyjny i miara sił pomiędzy dwoma psami. Próba odsunięcia drugiego psa, czyli przypadanie, które ma powiedzieć “odsuń się”, “odejdź od nas”, w celu zwiększenia dystansu i poprawienia komfortu.

A co tak naprawdę oznacza machanie ogonem?

Jak już wiecie, przy pierwszym spotkaniu psów najczęściej nie dochodzi do zabawy, a do demonstrowania siły. Psy próbują sobie powiedzieć kto jest silniejszy, zwinniejszy, szybszy. Machanie ogonem często jest mylnie interpretowane jako oznaka zadowolenia, tymczasem jest po prostu objawem pobudzenia. Co więcej, kierunek merdania ma znaczenie! Merdanie w prawo oznacza szczęście i zadowolenie. Natomiast w lewo strach lub zdenerwowanie.

Jak rozpoznać, że pupil prosi Cię o wsparcie?

Gdy pies będzie na nas zerkał, podchodził do nas lub na nas skakał. To ostatnie – skakanie – nigdy nie oznacza, że pies się cieszy i świetnie się bawi. Jest to jest prośba o pomoc, prośba o odejście i zabranie go z danej sytuacji. Mówi nam, że jest to dla niego zbyt stresujące i chce zwiększyć dystans. To samo będzie oznaczało, gdy nasz pupil zacznie skakać na opiekuna drugiego psa, ale najczęściej dodatkowo oznacza to, że nie czuje wsparcia z naszej strony i postanawia przedsięwziąć bardziej radykalne ruchy. Bardzo wyraźnym sygnałem będzie również próba schowania się w naszych nogach.

W jakich jeszcze sytuacjach Wasz pupil potrzebuje pomocy?

Przede wszystkim, gdy jest ciągle goniony przez jednego lub kilka psów – rzadko takie jednostronne gonitwy są zabawą (zwracajcie uwagę na symetrię w zabawie). Innym przykładem będzie sytuacja, gdy Wasz psiak nie chce dać się obwąchać, a drugi pies tego nie szanuje. Pies, który nie pozwala się obwąchać najczęściej nie chce, żeby inny pies wyczuł jego stres. Nie ma żadnej zasady w psim świecie mówiącej o tym, aby dać się obwąchiwać wszystkim napotkanym psom.

Kolejnym przykładem są sytuacje, w których inny pies ogranicza przestrzeń lub ruchy Waszego pupila, czyli gdy nie pozwala Waszemu pupilowi do Was podejść, oddziela go od Was (pamiętajcie, aby w takiej sytuacji nigdy nie głaskać drugiego psa) lub gdy pokłada się brzuchem do góry i próbuje Waszego pupila lizać po pysku. Drugi przykład pokazuje, że nawet z pozoru niewinne sytuacje mogą być dużą ingerencją w przestrzeń Waszego pupila.

Jak w takim razie pomóc naszemu pupilowi w takich sytuacjach?

Podczas spacerów bądźcie cały czas w ruchu, nie twórzcie kółeczek z innymi opiekunami. Obserwujcie swojego pupila czy nie daje Wam sygnałów, że potrzebuje zwiększyć dystans, odejść, zmienić obraną trasę. Napotykając psy na swojej drodze odchodźcie, omijajcie je większym łukiem, zobaczcie czy Wasz pies skorzysta z takiej opcji. Możecie kucać przy swoim psie, mówić do niego, pogłaskać go, aby pokazać mu że stanowicie zespół. Najprostszy, a tak rzadko wykorzystywany sposób, to poproszenie drugiego opiekuna o odwołanie, czy zabranie ich pupila. Ale to co jest najważniejsze, to nie ignorujcie swojego psa i nie wpychajcie go w “zabawę” na siłę, gdy nie ma na to ochoty.

Na pewno obserwując swojego pupila na co dzień zauważysz w jaki sposób i kiedy potrzebuje Twojej pomocy, kiedy faktycznie się bawi, a kiedy walczy o przetrwanie. Może nawet już to zauważasz! Pamiętaj, że każdy pies jest inny, każdy ma inną osobowość i zainteresowania, co przejawia się w różnych stylach zabawy. Psy dostrzegają te różnice między sobą, co oznacza, że Twój pupil może zaprzyjaźnić się z niektórymi psami, a z innymi niekoniecznie. Ty z pewnością nie dogadujesz się z każdą napotkaną osobą, więc niech Cię nie dziwi, że Twój psiak ma tak samo ;).

Artykuł Czy to na pewno zabawa? pochodzi z serwisu Petsy.